عقد معین و نا معین

عقد معین :
عقدی است که در قانون دارای عنوان معین بوده و قانونگذار شرایط خاص تحقق آن را بیان کرده باشد همانند عقد بیع که قانون مدنی طی مواد ۳۳۸ الی ۳۹۵ شرایط اختصاصی آن را تعیین نموده و یا عقد اجاره که قانونگذار علاوه بر قانون مدنی بموجب قوانین خاص و از جمله قانون مصوب ۱۳۷۶ شرایط خاص تحقق آن را بیان نموده است.
عقد نامعین:
عقدی است که در قانون دارای عنوان معین و خاصی نبوده و لیکن حسب نیاز طرفین و بعضاً ضمن بهره برداری از برخی از شرایط خاص عقود معین و یا از جمع بین آثار دو یا چند عقد معین بین طرفین منعقد و برقرار می گردد و ممکن است به مرور زمان و حسب نیاز جامعه قانونگذار برخی از این عقود شرایط خاصی تعیین کند که در اینصورت آنها نیز عنوان عقد معین را پیدا خواهند نمود.مع الوصف تا زمانی که قانون خاصی وضع نشده و مقررات آن از سوی مراجع قانون تبیین نشده باشد.این عقود غیر معین می باشند همانند قرارداد های شرکت های مشارکت در ساخت که اساس این قرار داد ها توافق و اراده اشخاص بوده و بر مبنای ماده ۱۰ قانون مدنی منعقد می گردند. قانون مذکور مقرر داشته است :«قرارداد های خصوصی نسبت به کسانی که آن را منعقد نموده اند، در صورتیکه مخالف صریح قانون نباشد، نافذ است»
قرارداد ها : اعم از عقود معین و نامعین می باشد یعنی میتوان گفت قرار داد بیع یا قرارداد اجاره و یا قرار داد مشارکت در ساخت، مع الوصف قرارداد به معنی اخص کلمه در خصوص عقود نا معین بکار می رود مانند قرارداد مشارکت در ساخت.